Samotność i śmierć - Jørn Lier Horst "Jaskiniowiec"

   Lubię samotność. Nie ciągnie mnie do ludzi, nie jestem typem imprezowiczki, wręcz przeciwnie, najlepiej bawię się w zaciszu domowym z dobrą książką lub filmem, herbatą w kubku i z kotem na kolanach. Mam jednak paru dobrych przyjaciół i cudowną rodzinę, więc takim zupełnie odludkiem nazwać mnie nie można. Bycie samotnikiem nie jest złe, ale zostanie na świecie samemu jak palec, bez ludzi, którzy zawsze są blisko i na których można polegać, jest smutne i przerażające.

   Viggo Hansen przez całe życie był sam, bez rodziny i przyjaciół. Tak również odszedł z tego świata - zapomniany i samotny tak bardzo, że jego ciało odkryto dopiero po czterech miesiącach od momentu śmierci. Line Wisting, dziennikarka i córka komisarza policji, postanawia napisać o zmarłym artykuł, który poruszać ma temat samotności i znieczulicy współczesnego społeczeństwa. Zgłębiając temat Hansena Line odkrywa jednak, że być może nie umarł on w samotności, lecz został przez kogoś zamordowany. Równocześnie William Wisting rozpoczyna śledztwo w sprawie innego morderstwa, które z małej, lokalnej tragedii przeradza się w aferę międzynarodową, a do śledztwa włączają się służby policyjne z kilku krajów. Czyżby istniał między tymi zdarzeniami związek?

   "Jaskiniowiec" to pierwsze moje spotkanie z twórczością Jørna Liera Horsta, norweskiego pisarza specjalizującego się w kryminałach. Autor wiele lat pracował jako szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold, ponadto studiował również kryminologię, i to widać w sposobie prowadzenia przez niego fabuły. Śledztwo, które równolegle podejmują Wisting i jego córka, choć dotyczy dwóch różnych ludzi i zdarzeń, idzie podobnym torem - niespiesznie, z dużą ilością rozmów ze świadkami i osobami mogącymi mieć związek z ofiarami, z dbałością o szczegóły i wykorzystaniem każdego dostępnego środka, czy to ze strony technik kryminalistycznych jeśli chodzi o Wistinga, czy znajomości redakcyjnych w przypadku Line.

"Samotność nie polega na tym, że człowiek jest sam, tylko na tym, że nie ma za kim tęsknić."

   Zaraz na początku książki rzuciło mi się w oczy coś, co jest dosyć nietypowe w przypadku do tej pory przeze mnie czytanych kryminałów i thrillerów. Horst bardzo niewiele czasu poświęca życiu prywatnemu dwójki głównych bohaterów, o ich współpracownikach nie wspominając w ogóle poza ich udziałem w śledztwie. Cała uwaga autora, a przez to również czytelnika, skupiona jest na ofiarach i dochodzeniu do rozwiązania sprawy. Byłam przekonana, że będzie mi to przeszkadzać, że trudno będzie polubić postaci, o których tak naprawdę nic nie wiem. Ku mojemu zdziwieniu okazało się jednak, że zupełnie nie brakuje mi tych informacji, bo Wistinga i Line poznajemy dzięki ich zachowaniom, współczuciu dla ofiar, sposobie odnoszenia się do siebie i do współpracowników. Horst udowodnił, że można stworzyć bohaterów, których da się polubić, bez zagłębiania się w ich historię i życie prywatne. Brakowało mi może tylko większego zróżnicowania charakterologicznego pozostałych osób przewijających się w książce. Żadnego denerwującego szefa policji, żadnego wkurzającego reportera, wszyscy profesjonalni, obiektywni i spokojni. Może tacy są Norwegowie i nie powinno mnie to dziwić?

   "Jaskiniowiec" to książka, którą można pochłonąć w jeden dzień, bo mimo całkiem sporych rozmiarów napisana jest ciekawie i potrafi wciągnąć, a podejście do tematu samotności poruszyło strunę w moim sercu. Jeżeli jesteś czytelnikiem, który lubi zagłębiać się w osobiste życie bohaterów, może Ci tego tutaj zabraknąć, ale uważam, że w tej akurat książce naprawdę nie jest to dużym minusem.

tytuł: Jaskiniowiec
tytuł oryginału: Hulemannen
autor: Jørn Lier Horst
cykl: William Wisting
ilość stron: 336


ocena: ★★★☆☆ 1/2