Świat fantasy z muszkietem i prochem w tle? Czemu nie - Brian McClellan "Obietnica krwi"

   Uwielbiam fantastykę, z ręką na sercu przyznaję, że to najbardziej mnie wciągający i przynoszący mi najwięcej radości gatunek literacki. Dajcie mi elfy, magię i rycerzy, lub wręcz przeciwnie, statki kosmiczne i sztuczną inteligencję, a możecie być pewni, że macie mnie z głowy na parę godzin/dni. Mimo tego przyznaję, niekiedy światy kreowane przez twórców takiej literatury, zwłaszcza fantasy, nieodparcie sprawiają wrażenie, że gdzieś już to widziałam, kiedyś już o tym czytałam. Nie jest łatwo stworzyć coś unikatowego, wprowadzić w znane nam schematy i to jeszcze tak, żeby nie powodowało to wrażenia sztuczności i czegoś "na siłę". Z tego też powodu książka i autor, o których zaraz będzie mowa, bardzo pozytywnie mnie zaskoczyli.

   "Obietnica krwi" Briana McClellana to pierwszy z trzech tomów nowego cyklu fantastycznego, jakże adekwatnie nazwanego Trylogią Magów Prochowych. To opowieść o świecie, w których istnieją trzy rodzaje umiejętności magicznych: pierwszą z nich posługują się Uprzywilejowani (tacy "typowi" użytkownicy magii, rzucający kulami ognia i machający rękami przy pleceniu czarów), mamy również Zdolnych (którzy nie tyle posługują się magią, ile zapewnia im ona konkretny talent, np. umiejętność wykrywania prawdy, życie bez snu, itp.), a także magów prochowych. Ci ostatni, jak sama nazwa wskazuje, posługują się prochem, a kule i broń palna w ich rękach to prawdziwie potężna broń.

   McClellan od pierwszej strony wprowadza nas prosto w sam środek przewrotu politycznego, w którym Tamas, marszałek polny i najsilniejszy chyba mag prochowy przewodzi zamachowi stanu, w wyniku którego król, jego rodzina i najważniejsi poplecznicy tracą głowę na gilotynie. To jednak dopiero początek kłopotów dla naszych bohaterów i dla Adro, ich kraju. Za górami czai się bowiem potężny Kez, a we wszystko mieszają się siły, z którymi zwykły człowiek, nawet mag prochowy, nie będzie sobie w stanie poradzić.

   Tak jak napisałam wyżej, czytelnik wrzucony zostaje w sam środek akcji, bez wytłumaczenia, bez przygotowania, w związku z czym pierwsza połowa książki w moim wykonaniu była rozpaczliwą próbą zrozumienia, o co do jasnej cholerci chodzi. Trudno było mi wciągnąć się w intrygę, bo po prostu nie do końca ją pojmowałam. Podobnie było z bohaterami - ciężko polubić kogoś, o kim niewiele wiesz, nie znasz jego motywacji i na dodatek poznajesz go z może nie najlepszej, a już na pewno najbardziej krwawej strony. Na szczęście od połowy książki, gdy już orientujesz się w wykreowanym przez pisarza świecie, mocach bohaterów i powodach, dla których podejmują takie, a nie inne decyzje, "Obietnica krwi" wciąga jak lotne piaski, z których do końca tomu się już nie wydostaniesz.

   Także postaci powoli, powoli zaczynają czytelnika do siebie przekonywać. Dodatkowo w moim przypadku dochodzi to, że uwielbiam, gdy przynajmniej część głównych bohaterów to osoby w starszym wieku, doświadczone życiem i nie kierujące się emocjami młodości. Tak było u Sandersona z Dalinarem, tak jest i tutaj z Tamasem i Adamatem. Moim absolutnym faworytem jest natomiast Olem, pyskaty ordynans marszałka. Oby w kolejnych tomach było go jeszcze więcej, bo jego przytyki i sucha ironia rozbawiały mnie za każdym razem, gdy otwierał usta. Trochę brakuje mi natomiast pełnowymiarowych postaci kobiecych (o dziwo najlepiej przedstawiona jest praczka Nila, zwykła dziewczyna, której życie drastycznie się zmienia po zamachu stanu i która na przebieg akcji ma o wiele większy wpływ niż większość z występujących w książce potężnych użytkowniczek magii), chciałabym więcej wiedzieć o Vlorze i Ka-poel i mam nadzieję, że autor nie zmarnuje potencjału, który w nich tkwi.

   To, co bezsprzecznie stanowi o wyjątkowości tej książki, to owa magia prochowa, którą posługują się bohaterowie. Nie spotkałam się jeszcze w literaturze fantastycznej z takim wykorzystaniem broni palnej i prochu i na początek trudno było mi wręcz wyobrazić sobie, w jaki sposób to wszystko działa. Na szczęście pisarz nie szczędzi opisów działania prochu w organizmie magów i dobrze przedstawia zarówno plusy, jak i minusy tego typu magii. Pomaga również to, że zarówno Tamas, jak i jego syn Taniel są w posługiwaniu się nią mistrzami, dzięki czemu zaznajamiamy się z nią w jej najlepszym i najpotężniejszym wydaniu.

   Podsumowując, warto przeczytać pierwszy tom do końca i nie deprymować się wolnym i dezorientującym początkiem. Druga część książki przynosi bowiem pędzącą na łeb na szyję akcję i sporo niespodziewanych zwrotów fabuły. Pisarstwo McClellana ze strony na stronę podnosi poziom i pod koniec tomu wciąga na całego. Ja osobiście nie mogę się doczekać ostatecznej rozgrywki między Kezem i Adro oraz między prochowymi magami i potężnymi istotami, z którymi przyjdzie im się zmierzyć.

tytuł: Obietnica krwi
cykl: Trylogia Magów Prochowych (tom 1)
autor: Brian McClellan
wydawnictwo: Fabryka Słów
liczba stron: 676



ocena: ★★★★☆